وقت غروب خورشید
تو دلمون یه پائیز
می شه همیشه برپا
وقتی که غم تو دلها
می اره اشک تو چشمها
می شونه توی ساحل
دلهای خستمونو
مرور می شه خاطره ها
شادی و اشک بی صدا
فصل خزونمون شده
دستی به یاری نمی اد
از حرفهامون حقیقتی
جز این جدائی نمی اد
اشکی که بی تو حسرته
یادم می اره غربتو
حالا دمادم می بره
پای غروب روزها
غروبی که با خاطرات
تجدید دیدارمونه
دلهای شکستمونو
هنوز در یاد مونه
تو ساحل سنگی حالا
می خونیمو داد می زنیم
تو این غروب اسمون
خدا رو فریاد می زنیم
جزاین خدای اسمون
کی می دونه از حالمون
می باره از تو چشمهامون
برگهای فصل این خزون
امشب اگر دادم دهی
فریاد بی دادت شوم
امشب اگر یادم دهی
فریاد رس بی نامت شوم
در اینه ات چون من
رنگ رخت بینم
زیبا چو زیبائی
من در خورت بینم
با من تو ننشین با من
رسوا شود این من
در حجله عشق است
گر این شود این من
این ترانه هم تقدیم به تمام مازندرانی های عزیز امید وارم که زیاد اشتباه نداشته باشه به هر حال این فرهنگ با توجه به زیاد بودن کلمات و کاربرد هر کدام در قسمتی از مازندران یه جورائی گفتن ترانه ای که در تمام استان قابل معنی باشد نیست خوب اینم از زیبائی این فرهنگ وزبان گویشی است . امید دارم که لذت ببرید
پارساله امسال
Parsale amsal
وعده هدایی
Vadeh hedaai
کر بزومی
Ker e bazomi
بیم خواسگاری
Biem khasgari
امسال در شونه
Amsal dar shoneh
کر بزومی
Ker e bazomi
کر ته هارش
Ker e the haresh
برنج شالی
Bereng e shali
مه دست هدایی
Me dast hedaiy
بوسه نوازش
Bose nevazesh
بوتی که انی
Boti ke eni
امساله واری
Amsal e vari
ته ایل بیمو
Te eil byamo
چه وسه نمویی
Che vese nemoiy
این بیه رسمه
In baie rasme
ته با وفایی
Te ba vefaiy
خدایا هارش
Khedaya haresh
مه دله تنگه
Me dele tange
ندارمه طاقت
Nedarme taghet
شه یار واسه
She yare vase
بوته که انه
Bote ke ene
کجه بیمو
Keje byamo
من نومه تو بوو
Men nome to bov
کجه ی این یور
Kejeye in yur